Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η ιστορία των Γιατρών του Κόσμου ξεκινάει από το 1978, όταν ένα πλοιάριο ανοιχτά του Σινικού Πελάγους, με 2.564 πρόσφυγες από το Βιετνάμ παρασύρθηκε από την πορεία του χωρίς σαφή προορισμό. Μια ομάδα γιατρών, διανοουμένων και δημοσιογράφων ξεκίνησε με ένα νοσοκομειακό πλοίο, το Île de lumière, για να παράσχει ιατρική βοήθεια και να γίνει μάρτυρας της δεινής θέσης των ανθρώπων που βρίσκονταν στο πλοιάριο. Έτσι, την 1η Φεβρουαρίου 1980, δημιουργήθηκαν στην Γαλλία, οι Γιατροί του Κόσμου (Médecins du Monde), με στόχο “να πάνε εκεί που άλλοι δεν θα πάνε, να καταθέσουν μαρτυρία για το ανυπόφορο και να προσφέρουν εθελοντικά”. Η ιδρυτική ομάδα αποτελούνταν από 15 εθελοντές γιατρούς, πιστεύοντας στη δύναμη της μαρτυρίας, στην ανάγκη της άμεσης ιατρικής παρέμβασης και στο δικαίωμα της ίσης πρόσβασης στην ιατρική φροντίδα, με έμφαση στους πιο ευάλωτους πληθυσμούς του πλανήτη.
Κατά τη ρήση ενός εκ των ιδρυτικών μελών των Γιατρών του Κόσμου, η οργάνωση είχε ως στόχο, πάνω απ’ όλα, “να δημιουργήσει μια δομή ικανή να αντιμετωπίσει καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα, κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό για τους διεθνείς οργανισμούς.”
Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Πρώτη αποστολή των Γιατρών του Κόσμου είναι να θεραπεύσουν. Η δράση ωστόσο επεκτείνεται και πέρα από τον τομέα της υγείας. Στηριζόμενοι πάντα στην ιατρική εμπειρία και με πλήρη ανεξαρτησία, οι ΓτΚ μιλούν ανοιχτά κατά της παρεμπόδισης πρόσβασης στην υγεία. Στέκονται εναντίον της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας. Σταθεροί υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αντιτίθενται στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων.
Σε αυτές τις αρχές στηρίχθηκε η ίδρυση της οργάνωσης «Médecins du Monde» που αργότερα άρχισε να επεκτείνεται και σε άλλες χώρες , δημιουργώντας ένα Διεθνές Δίκτυο Άμεσης Παρέμβασης της Κοινωνίας των Πολιτών. Μετά τους Γιατρούς του Κόσμου Γαλλίας, το επόμενο παράρτημα που δημιουργήθηκε ήταν οι ΓτΚ ΗΠΑ, το 1987, με τον Jonathan Mann, πρώην επικεφαλής του παγκόσμιου προγράμματος για το AIDS του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και θεμελιωτή της θεωρίας ότι η ανθρώπινη υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναπόσπαστα και άρρηκτα συνδεδεμένα. Κατά την επόμενη δεκαετία, δημιουργήθηκαν κι άλλες αντιπροσωπείες, στην Ισπανία (1989) και την Ελλάδα (1990), και στις υπόλοιπες χώρες ενισχύοντας την παγκόσμια παρουσία του Δικτύου.